Ακόμα...

Ένας άνθρωπος ακόμα. Σήμερα το πρωΐ, χθες το βράδυ, προχθές το απόγευμα. Ένας άνθρωπος ακόμα έφυγε.

Ένας άνθρωπος ακόμα. Μια σταγόνα στο μέτωπό μου ακόμα που δεν μ'αφήνει να κοιμηθώ.
Κινέζικο βασανιστήριο.

Θέλω να κοιμηθώ σαν όλους τους άλλους. Δεν θέλω να κοιμηθώ.

Τα βράδια οι φωνές και τα κλάματα από τους βομβαρδισμούς με τρομάζουν.

Ένας άνθρωπος ακόμα, ήταν. Είναι. Θα είναι. Σε κοιτάζω που γελάς. Μετά αλλάζεις πλευρό και κοιμάσαι.

Δεν μπορώ. Οι σταγόνες έχουν διαβρώσει το μέτωπό μου. Κυλάνε από τα μάτια μου και κατεβαίνουν από το πηγούνι μου.

Τα ουρλιαχτά απ'έξω δυναμώνουν.

Ξαφνικά μια φωνή σώπασε. Άλλος ένας άνθρωπος ακόμα, άλλη μια σταγόνα.

Πρέπει να σηκωθώ από το κρεββάτι. Πρέπει να σηκωθώ...

Σ' αγαπώ

Είμαστε σε πόλεμο.

Δεν το διαλέξαμε. Δεν το θελήσαμε. Δεν το ευχηθήκαμε. Όσο και αν κρυβόμαστε πίσω από την όποια ρουτίνα, το γεγονός παραμένει: Είμαστε σε πόλεμο. Και θα τον βρούμε μπροστά μας αργά ή γρήγορα.

Δεν είναι ακραία θέση. Δεν είναι πεσιμισμός. Αν αρνείσαι να το δεις εύχομαι να μην σε πάρουν τα σκάγια. Αν σε πάρουν, εύχομαι να μην πεθάνεις.

Πως μπορείς να ζεις με ωτοασπίδες, να περνάς ανάμεσα από τα συντρίμμια,σαν να μην συμβαίνει τίποτε; Να σκάνε βόμβες και να λες πως είναι φλας; Να βλέπεις το αίμα στα πεζοδρόμια, και χαμογελόντας να λες: «είναι μπογιά μωρέ»

Δεν τρομάζεις όταν οι σφαίρες περνάνε πάνω από το κεφάλι σου; Δεν σε φοβίζει το γεγονός του ότι όλα αυτά σου φαίνονται φυσιολογικά;

Στα φανάρια οι μελοθάνατοι καθαρίζουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου για να βλέπεις καθαρά. Αντ' αυτού θολώνει περισσότερο η εικόνα του δρόμου και στο επόμενο σταυροδρόμι θα συντριβείς στην μέση.

Δεν βλέπεις πως είσαι και εσύ μελοθάνατος; 

Εύχομαι να μην πεθάνεις γιατί σ'αγαπώ.