Ακούς;

Σταμάτα ότι κάνεις.

Λίγη σιωπή.

Να ακούσεις.

Να ακούσω.

Τις κραυγές που ταράζουν την νύχτα.

Το κλάμα και τα παρακάλια των μελλοθάνατων.

Εσένα παρακαλούν.

Εμένα.

Κάποιον να τους ακούσει.

Να ακούσει τις ιστορίες τους.

Την ζωή τους.

Την κραυγή τους για βοήθεια.

Την αξιοπρέπεια τους.

Σσσσσσς...

Ακούς;

Ρώτα με

Μη με ρωτάς τι θέλω. Τι φως θα έρθει. Αν θα μας καλύψει το σκοτάδι. Αν θα χαθούμε στο φως.

Μη με ρωτάς τι βλέπω. Τι λέω στις ανούσιες συζητήσεις μου. Αν θα φτάσουμε στην άκρη του σύμπαντος. Αν θα εξαφανιστούμε.

Ρώτα με αν σ'αγαπώ.

Μη μου ζητάς να κάνω αυτό που φοβάσαι. Αυτό που αποφεύγεις. Αυτό που δεν γνωρίζεις.

Μη μου ζητάς να πεθάνω. Να σβήσω τα σημάδια μου. Να εξαφανίσω το είναι μου.

Ζήτα μου να σ'αγαπώ.

Ο θάνατος του θανάτου.

Θέλω να πεθάνω στην αγκαλιά σου. Να αφήσω την τελευταία μου πνοή στα χείλη σου.

Ας πάρει μορφή η τελευταία ανάσα μου μέσα σου, να σε κυριεύσει, να γίνουμε ένα, να χαθούμε στο φως ενός υπέρλαμπρου ηλίου. Εκεί που οι αχτίδες του φωτός δεν ξεχωρίζουν από τις σταγόνες της βροχής, και διαπερνούν το κορμί σου, το κορμί μας, σαν ηλεκτρισμός.

To πριν, το τώρα, το μετά, σαν ένα ατελείωτο σεντόνι, και εμείς μια ραφή -πάνω του- που ξεχωρίζει από τα πέρατα του σύμπαντος. Πολύ πιο πέρα και από την αστρόσκονη που σχηματίζει το κορμί σου, το κορμί μου, το ένα και μοναδικό κορμί μας.

Να νικήσουμε τον χρόνο, τον χώρο, να γίνουμε ένα. Τέλειο ον. Ο τέλειος άνθρωπος. Ο θάνατος μου η ζωή σου, η ζωή μας. Μέσα από το κορμί σου η ανάσταση. Η ανάταση της ψυχής μου. Το τέλος και η αρχή μου.

Ο θάνατος δεν ζει πλέον. Πέθανε όταν άφησα την τελευταία μου πνοή.

Ακόμα...

Ένας άνθρωπος ακόμα. Σήμερα το πρωΐ, χθες το βράδυ, προχθές το απόγευμα. Ένας άνθρωπος ακόμα έφυγε.

Ένας άνθρωπος ακόμα. Μια σταγόνα στο μέτωπό μου ακόμα που δεν μ'αφήνει να κοιμηθώ.
Κινέζικο βασανιστήριο.

Θέλω να κοιμηθώ σαν όλους τους άλλους. Δεν θέλω να κοιμηθώ.

Τα βράδια οι φωνές και τα κλάματα από τους βομβαρδισμούς με τρομάζουν.

Ένας άνθρωπος ακόμα, ήταν. Είναι. Θα είναι. Σε κοιτάζω που γελάς. Μετά αλλάζεις πλευρό και κοιμάσαι.

Δεν μπορώ. Οι σταγόνες έχουν διαβρώσει το μέτωπό μου. Κυλάνε από τα μάτια μου και κατεβαίνουν από το πηγούνι μου.

Τα ουρλιαχτά απ'έξω δυναμώνουν.

Ξαφνικά μια φωνή σώπασε. Άλλος ένας άνθρωπος ακόμα, άλλη μια σταγόνα.

Πρέπει να σηκωθώ από το κρεββάτι. Πρέπει να σηκωθώ...

Σ' αγαπώ

Είμαστε σε πόλεμο.

Δεν το διαλέξαμε. Δεν το θελήσαμε. Δεν το ευχηθήκαμε. Όσο και αν κρυβόμαστε πίσω από την όποια ρουτίνα, το γεγονός παραμένει: Είμαστε σε πόλεμο. Και θα τον βρούμε μπροστά μας αργά ή γρήγορα.

Δεν είναι ακραία θέση. Δεν είναι πεσιμισμός. Αν αρνείσαι να το δεις εύχομαι να μην σε πάρουν τα σκάγια. Αν σε πάρουν, εύχομαι να μην πεθάνεις.

Πως μπορείς να ζεις με ωτοασπίδες, να περνάς ανάμεσα από τα συντρίμμια,σαν να μην συμβαίνει τίποτε; Να σκάνε βόμβες και να λες πως είναι φλας; Να βλέπεις το αίμα στα πεζοδρόμια, και χαμογελόντας να λες: «είναι μπογιά μωρέ»

Δεν τρομάζεις όταν οι σφαίρες περνάνε πάνω από το κεφάλι σου; Δεν σε φοβίζει το γεγονός του ότι όλα αυτά σου φαίνονται φυσιολογικά;

Στα φανάρια οι μελοθάνατοι καθαρίζουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου για να βλέπεις καθαρά. Αντ' αυτού θολώνει περισσότερο η εικόνα του δρόμου και στο επόμενο σταυροδρόμι θα συντριβείς στην μέση.

Δεν βλέπεις πως είσαι και εσύ μελοθάνατος; 

Εύχομαι να μην πεθάνεις γιατί σ'αγαπώ.